Poradnik wędkarsko-łowiecki dla dziewcząt to znakomity zbiór opowiadań, który zdobył sobie w Stanach Zjednoczonych dużą popularność i uznanie czytelników, utrzymując się długo na najwyższych miejscach list sprzedaży. Bohaterką większości z nich jest inteligentna i dowcipna Jane. Poznajemy ją jako nastolatkę, a rozstajemy się z nią, gdy jest już dojrzałą i doświadczoną kobietą. Romantyczną osóbką, która postępując zgodnie z poradnikową instrukcją próbuje upolować mężczyznę swoich marzeń. Obiecujący tytuł książki może pogrążyć w rozterce: czy zalecane techniki łowieckie zapewnią Jane sukces? Czy nauki płynące z tych pozornie prostych, lecz jakże życiowych historii mogą zastąpić sztukę uwodzenia? Melissa Bank z psychologiczną wnikliwością analizuje męsko-damskie relacje. Zachowując dystans do świata i ludzi dotyka tematów trudnych i bolesnych: nietrwałości związków, śmierci bliskich. Lekkość, humor oraz subtelna ironia są zaletami stylu tej prozy. Dla płci brzydkiej natomiast prezentowany tomik stanowi bezcenne źródło wiedzy: przeglądając się w lustrze kobiecych odczuć, przynajmniej część czytelników ma szansę poprawy.

W 1991 roku Gambattista Boddoni, 59-letni antykwariusz, zwany Jambo, wychodzi ze śmierci klinicznej, lecz nie może sobie przypomnieć swojego imienia i nazwiska. Początkowo twierdzi za Edgarem Allanem Poe, że nazywa się Arthur Gordon Pym, następnie przerzuca się na postaci z powieści Melville'a, Kafki, d'Annunzia. Jambo zachowuje pamięć encyklopedyczną, zdobyte wykształcenie, pamięta wszystkie wydarzenia historyczne od Juliusza Cezara do Napoleona, operuje prawidłowo językiem wraz z jego idiomami, powiedzonkami, oryginalnymi aforyzmami, recytuje bezbłędnie wiersze, które kiedyś przeczytał i zmagazynował w swym umyśle, ale nie poznaje żony Paoli ani córek. Paola tłumaczy mu, jak się nazywa, że jest antykwariuszem i ma dwie córki, lecz to biografia pożyczona, narzucona przez żonę. Kim naprawdę jest Jambo? Paola wysyła męża na wieś, do domu, w którym jako dziecko spędzał wakacje i dokąd podczas wojny został ewakuowany wraz z rodziną z Alessandrii. Jambo stara się odnaleźć zagubioną biografię przez powtórzenie lektur swego życia, które pomagają mu przywrócić zakodowane w podświadomości emocje, szuka śladów wspomnień w każdym kącie pokoju, w obrazach, w przedmiotach, zabawkach, listach i między kartkami szkolnych zeszytów. Wielki dom na pięknej piemonckiej wsi, położony wśród winnic i lasów, udzieli odpowiedzi na większość pytań, które Jambo zada swojej przeszłości i utraconym wspomnieniom. "Tajemniczy płomień królowej Loany", najnowsze dzieło włoskiego mistrza, zaskoczy jego czytelników. Oprócz charakterystycznych dla Umberta Eco innowacji w zakresie techniki narracji, serwowanych hojną ręką opowieści o ludzkich losach, olbrzymiej wiedzy z różnych dziedzin nauki, a także misternej siatki aluzji, odniesień, cytatów z literatury obcej, zarówno tej wysokich lotów, jak i zupełnie niskich, "Tajemniczy płomień królowej Loany" zawiera dwa całkiem nowe elementy. Pierwszym z nich są ilustracje z czasów młodości autora - fotografie z rodzinnego albumu, obrazki ze szkolnych podręczników, okładki książek i płyt, strony gazet i kolorowych tygodników, komiksy, znaczki pocztowe, plakaty wyborcze - drugim natomiast jest obecność materiałów autobiograficznych, nieznacznie tylko zmodyfikowanych poprzez zmianę tożsamości postaci, nazw własnych czy pewne niedomówienia. Mamy tu do czynienia z autorem, który odtwarzając biografię swego pokolenia, odsłania samego siebie, snuje gęstą pajęczynę wspomnień z dzieciństwa i lat młodzieńczych.

Rok 1992. Wraz z głównym bohaterem powieści, panem Colonną, poznajemy redakcję gazety „Jutro”, której żaden numer prawdopodobnie się nie ukaże, ale dziennikarze pracują nad kolejnymi numerami zerowymi, których zadaniem nie jest rzetelna informacja czytelników, lecz kreacja: faktów, nastrojów, niewypowiadanych wprost sugestii… Oto gorzki, odzierający z wszelkich złudzeń obraz współczesnego dziennikarstwa. Przede wszystkim jednak niepokojąca wizja współczesnego świata kształtowanego przez media, które bynajmniej nie mogą uchodzić za wolne. [Noir sur Blanc, 2015]

Podczas wystawnego przyjęcia wydanego na cześć sędziego okręgowego Pinchasa Hornsztyka zostaje zamordowana jego żona Aleksandra, ambitna kobieta interesu. Uczestnicząca w przyjęciu Lizzi Badihi, "księżniczka miejscowego brukowca", postanawia podjąć prywatne śledztwo. Rozwikłanie zagadkowego zabójstwa staje się dla niej sprawą prestiżową. Frapująca intryga kryminalna, która zadowoli najwybredniejszych koneserów tego gatunku powieści, nie jest jednak jedyną zaletą książki. W miarę rozwoju akcji ciekawym przeobrażeniom podlega też sama jej bohaterka, głównie za sprawą niekonwencjonalnych przygód erotycznych. Czytelnik znajdzie tu też sporo ciekawych obrazków z życia współczesnej izraelskiej prowincji.

"Tango" jest utworem poruszającym wiele kwestii, poczynając od obyczajowych, poprzez społeczne, a na politycznych kończąc. Dramat ma wydźwięk uniwersalny, zarówno dzięki postaciom, jak i akcji.

"Tango" jest utworem poruszającym wiele kwestii, poczynając od obyczajowych, poprzez społeczne, a na politycznych kończąc. Dramat ma wydźwięk uniwersalny, zarówno dzięki postaciom, jak i akcji.

"Tango" jest utworem poruszającym wiele kwestii, poczynając od obyczajowych, poprzez społeczne, a na politycznych kończąc. Dramat ma wydźwięk uniwersalny, zarówno dzięki postaciom, jak i akcji.

W tomie opowiadań „Nasza ulica”, z których każde stanowi zamkniętą całość i przedstawia odrębną historię, Naipaul wraca do lat swego dzieciństwa spędzonych w Port-of-Spain na Trynidadzie. W siedemnastu literackich miniaturach ze swadą i humorem ukazuje galerię nietuzinkowych postaci, mieszkańców małej uliczki, która dla kilkuletniego chłopca była jedynym, jakże fascynującym światem. Wartka akcja, żywe, dowcipne dialogi, wyraziste sylwetki bohaterów, nieszczęśników i próżniaków, barwnie odmalowana egzotyczna sceneria - to wszystko składa się na tchnący autentyzmem obraz rodzinnych stron pisarza. „Nasza ulica” jest debiutem literackim V.S. Naipaula. W 1954 roku jako dwudziestoparoletni emigrant z Trynidadu pracował w londyńskiej redakcji BBC; właśnie wtedy napisał ów cykl krótkich utworów o świecie swojej kolonialnej ojczyzny. Dzieciństwo, poszukiwanie materiału, próby w zakresie warsztatu pisarskiego, odziedziczone po ojcu ambicje artystyczne są także tematem niedawno wydanej książki „Rozjaśnić tło”. Obydwa utwory - jeden jako opis procesu twórczego, drugi jako jego spełnienie - stanowią razem odsłonę artystycznych narodzin przyszłego noblisty.